آقای « ن » کارگر ساده شهرستانیست که حدودا سی سالشه.
هر روز صبح از ساعت ۷ صبح از خونه میاد بیرون و تو یک شرکتی کار میکنه.
و ساعت ۵ میاد دفتری که من توش هستم و تا ۸ یا ۹ شب هم اونجا کار میکنه و بعد تو دل شب گاز موتورش رو میگیره و میره خونه...
امشب دیدم من و من میکرد.
منتظر شدم بیاد و حرفش رو بزنه.
آخرای وقت اومد و گفت : مهندس می تونم چند تا پرینت بگیرم؟ پولشو میدم ...
( دقت کنین من مهندس نیستم) ولی گفتم : آره . اگه کمک خواستی صدام کن
چند دقیقه بعد دیدم داره با word که تازگی ها بهش یاد دادم کلنجار میره.
رفتم نزدیکش و کمکش کردم....
20 دقیقه بعد آقای « ن » با 20 تا پرینت تا شده و لبخندی که تا ته قلبش رو میشد تو اون دید از دفتر رفت بیرون و من احساس کردم شاهد بزرگترین حادثه عشقی تمام تاریخ بودم..
.
.
.
می گفت فردا تولد خانومشه
میگفت پول نداره براش کادو بخره.
نمی خواست از کسی پول قرض بگیره
میگفت صبح قبل از این که از خونه بیام بیرون این کاغذ ها رو همه جای خونه میذارم.
تو یخچال . زیر فرش رو تلوزیون
تا وقتی که اون از خواب بیدار شد این ها رو ببینه و یک دنیا خوشحال شه.
روی کاغذ تا شده ، ناشیانه نوشته شده بود:
تولدت مبارک...
پ.ن. چقدر حاضر بودی بدی و نصف آقای « ن » خوشبخت باشی؟
می نوش می نوش و باده پرست
کزین جام
قبل از تو بسی گشته اند مست
چشم بگشای و ببین که در بر خویش
جز اشک و ناله ات نیست امشب... هست؟
آن کس که تو او را خدای خواندی
خود بنده بود و با خدای بار سفر بست
چون مست شدی و باده افزون شد
خون رزان باید ریخت؟
جام را باید شکست؟
بگذر راوی تو از از این باده و می ننوش هرگز
امشب که در این چشم ترت اشکی هست
فردا که خاک بر لبم بوسه می زند سرد
بر لب کیست داغی آن لب باده پرست؟
.......... .
در حیاط خانه من>
سوسک های سرخ>
در لقاحی شوم>
مخمل بال شابرک را باره می کردند>
کرم های خاکی چاق>
با دهانی که بوی ترش جوراب می داد>
سینه های نو رسته مریم را>
می مکیدند چون نوزاد >
آن طرف خرخاکی> با ته ریش>
داغ سرخ شقایق را گاز می زد>
آلاله اما>
مست مست می خندید>
آبدزدک می رقصید>
باغچه خانه من>
در طلوع صبح فروردین>
بوی خشک آهک می داد...