> روزی در یک جنگل دور؛ کرگدن پیری زندگی می کرد که عاشق خرگوش زیبایی شده بود.
و عده گاه آنان هر شب زیر درخت پیر بید بود...
و خرگوش می گفت:من تو را بسیار دوست دارم!
> و روزی خرگوش رفت...
>سال ها گذشت؛
>پدر بزگم مراد مرد؛
> و کرگدن پیرتر شد؛
و یک روز کرگدن خرگوش را دید ؛ با شکمی گرد و چندین فرزند رتگارنگ؛
خرگوش او را در آغوش کشید و گفت: در تمام این مدت تو را بسیار دوست می داشتم!
این ها فرزندانم هستند؛
این را از یک زرافه دارم و این فرزند یک روباه است!
این یکی را یک شغال پیر به من داد و این یادگار عشق بازی با یک تمساح است...
و چند تایی را نیز نمیدانم؛ ناخواسته بودند یا ثمره هوس های کوتاه...
اووووووووووووووووه!
چرا من را این گونه مینگری؟
در تمام این سال ها من تو را بسیار دوست می داشتم...
منم!
اینجا ! بلند > سیاه > مست
و دست هایم سرخ است
از داغی خون رحم یک زن نابالغ
منم!
اینجا! بی صدا >بی لبخند >
و مغزم یوسیده
از نشئه خاموش این گرد
منم!
اینجا! تا ابد>
و به همه مردانی که هر شب در میهمانی بکارت عشق من
به دیدار سبیده می روند
سلام میکنم!
و دیگر من هم نیستم...
چند سالی بعدِِ؛ در شبی سرد یا روزی گرم ( چه فرق دارد؟) زنی مست ؛ در بستر یک مرد
... آرمیده
با دو یا سه فرزند همسان؛
و خیس از تکان های تکراری یک هماغوشی نکراری؛
چشم هایش را خواهد بست و فکر خواهد کرد
پسرکی را خواهد دید که روزی داغی نوزده سالگی خود را با او پیموده بود...
شاید.